Niewolnictwo nie może być zniesione. – Stanowczy głos rozbrzmiał w sali jadalnej pałacu Siedmiu Burz. Spojrzenia wszystkich gości skierowały się ku młodemu księciu. Ezaw odstawił kielich z winem. – Cała nasza cywilizacja opiera się na niewolnictwie – przypomniał lennikom swego ojca. Z niemałą satysfakcją stwierdził, że wszyscy – nawet ci, którym przypadły miejsca w kątach sali – nadstawiają ucha. Król Nataneel liczył sobie już siedemdziesiąt jeden lat i nawet jego najbliżsi coraz częściej szeptali o dziedzictwie tronu. Ezaw z niecierpliwością oczekiwał dnia, w którym zasiądzie na tronie Issachar. Jego duch był młody, a serce pełne odwagi, więc bywały noce, kiedy rozmyślał czy nie zgładzić swego ojca, by w końcu móc dzierżyć w dłoni królewski miecz. Były to jednak czcze rozważania, które znikały, gdy tylko sługa pojawiał się w komnatach księcia przynosząc od króla zaproszenie na posiłek. – Gdybyśmy dali ludziom wolność, zgładziliby nas – rzekł, spoglądając na swych najbliższy